| |
| |
Gedichten van MARIO MELÉNDEZ
vertaald door Fa Claes
Mario Meléndez werd in 1971 te Linares (Chili) geboren. Hij studeerde journalistiek aan de Universidad La República van Santiago. Van zijn werken zijn
vooral bekend Autocultura y juicio (met een inleiding door Roque Esteban Scarpa, Premio Nacional de Literatura), Apuntes para una leyenda en Vuelo
subterráneo. Gedichten van hem verschenen in Latijns-Amerikaanse literaire tijdschriften en in bloemlezingen in binnen- en buitenland. Hij werd uitgenodigd
voor talrijke literaire ontmoetingen waaronder vooral van belang de bijeenkomsten van Latijns-Amerikaanse dichters, georganiseerd door de "Sociedad de
Escritores de Chile" (Sech), Santiago, in 2001 en 2002, en de eerste internationale bijeenkomst van "Amnistía y Solidaridad con el Pueblo", Rome 2003. Bij
die gelegenheid werd hij benoemd tot erelid van de "Academia de la Cultura Europea". Begin 2005 werd zijn werk gepubliceerd in de gerenommeerde
tijdschriften "Other Voices Poetry" en "Literati Magazine". In dat jaar ook kreeg hij de prijs "Harvest International", toegekend door de University of
California Polytechnic USA, voor het beste gedicht. Werk van hem werd vertaald in het Italiaans, Engels, Frans, Portugees, Roemeens, Perzisch en Catalaans.
Momenteel werkt hij mee aan het project "Fiestas del Libro Itinerante".
|
|
|
|
PEDAGOGÍA INCONCLUSA
El niño le pregunta al padre
si las palabras envejecen
El padre le responde al hijo
que las palabras siguen tan jóvenes
como en el primer día
El niño corre donde el abuelo
para llevarle la buena nueva
Y el viejo abre de golpe
el cajón de las palabras
para que estas le cuenten el secreto
LA PORTADORA
Ella sacó a pasear las palabras
y las palabras mordieron a los niños
y los niños le contaron a sus padres
y los padres cargaron sus pistolas
y abrieron fuego sobre las palabras
y las palabras gimieron, aullaron
lamieron lentamente sus ciegas heridas
hasta que al fin cayeron de bruces
sobre la tierra desangrada
Y vino la muerte entonces
vestida con su mejor atuendo
y detúvose en la casa del poeta
para llamarlo con gritos desesperados
y abrió la puerta el poeta
sin sospechar de qué se trataba
y vio a la muerte colgada de su sombra
y sollozando
"Acompáñame", le dijo aquélla
"porque hoy estamos de duelo"
"Y quién ha muerto", preguntó el poeta
"Pues tú", respondió la muerte
y le extendió los brazos
para darle el pésame
CICATRICES DE GUERRA
A veces
cuando me emborracho
las palabras me traen a casa
en un viejo triciclo de madera
Y lejos de quitarme los zapatos
y acostarme
como ocurre en estos casos
me dejan tirado en el jardín
lleno de hormigas
y con la cara pegada
al foco del alumbrado
"Eso te pasa por escribir malos poemas"
me dicen
y se marchan cantando y riendo
abrazadas
a mi última cerveza
BAJO AMENAZA DE VIDA
Una mañana salí de mi tumba y grité
"No escribiré otra línea jamás"
y las palabras saltaron de sus asientos
a protestar por lo que ellas creían injusto
Viendo que no obtenían respuesta
se juntaron en secreto durante largas horas
resolviendo por fin declararme la guerra
Como primera medida se tomaron mi casa
echaron llave a mi pieza y a mis muebles
se apoderaron de mis juguetes
mis libros, mis papeles
rayaron las murallas acusándome de cobarde
y firmaron una larga lista
para expulsarme del gremio
Viendo que tampoco obtenían respuesta
acordaron una huelga de hambre y de sed
y me advirtieron que sería
hasta las últimas consecuencias
no sin antes, por supuesto
pedirme algunas frazadas
para cubrirse del frío y del viento
y el antiguo tocadiscos de mi padre
para escuchar sus temas preferidos
Yo mientras tanto me divertía a más no poder
con las travesuras de la Pantera Rosa
y bebía cerveza y fumaba a destajo
recostado sobre el sofá más cómodo del planeta
Pero de vez en cuando echaba un vistazo
a mis queridas compañeras de ruta
y las oía hablar en voz baja
las oía llorar y reír entre ellas
recordar lejanos lugares, lejanos objetos
recordar algunos rostros
una mujer, un beso, una mirada
una sonrisa que se apagó para siempre
Entonces yo también lloré y reí
y volví a llorar
y quise amigarme con ellas
llevándoles algunas disculpas
y uno que otro refrigerio
Grave error
las malditas me dijeron de todo
Probé suerte de nuevo unos días más tarde
les hablé sobre mi vida
sobre mis dudas, mis temores
sobre la fija idea de dedicarme a otra cosa
en fin, de arrojar la toalla
Entonces las palabras más viejas
las más usadas, las más escritas
aquéllas que abrazaron mi causa a ojos cerrados
se sentaron en mis rodillas
y en voz alta, casi entre lágrimas
comenzaron a decir mis poemas a los cuatro vientos
Y allí me quedé en silencio escuchando aquel murmullo
aquel sonido de hojas que jamás tocó la tierra
Allí me quedé en silencio y me vi por primera vez
en esos versos desnudos, en esos versos hambrientos
en los publicados, los inéditos, los incompletos
los que ya no recordaba o no quería recordar
Allí me vi por primera vez
cuando ellos me miraron a los ojos
y me mostraron sus alas para volar por el mundo
APUNTES PARA UNA LEYENDA
Una mujer está parada sobre un puente
que no existió jamás
Su piel que jamás fue besada
flota sobre las aguas del tiempo
como un recuerdo sin rostro
Una carta que jamás fue leída
lucha por alcanzar la orilla
para que alguien la descubra
Un hombre que jamás ha leído
que no sabe leer
que no aprendió jamás
halla la carta y el cuerpo
debajo de ese puente
El hombre llora de impotencia
mientras la carta se deshace
entre sus dedos
El río que está lleno de lágrimas
se apiada de aquel hombre
y le revela el secreto de esa carta
Y el hombre loco de amor
junta sus noches y delirios
para arrojarse de ese puente
que no existió jamás
LA RECETA
O EL COMIENZO
DE LA POESÍA
Una gota de amor
por cada cinco versos
Tres cucharadas de oficio
por cada día del año
Un cuarto de inspiración
y otro tanto de locura
Un octavo de risa
aliñada con ironía
Media taza de recuerdos
y cuatro de realidad
Dos litros de lágrimas
instantáneas
Una docena de emociones
Cien gramos de fantasía
o de razón a gusto
A todo esto agregue sus ojos
sus manos y sus labios
y revuelva a fuego lento
durante toda la vida
ME SOBRA UN MUERTO
a Pablo de Rokha
Me sobra un muerto
me sobra
me sobra un muerto y no soy yo
quién es
y viene de la levadura y de los precipicios
me sobra un muerto
un muerto martillándome la piel
me sobra un muerto y no soy yo
porque estoy vivo y lo presiento
lo respiro
y cae de la manga de otro muerto
y cae y cruza mi camisa
y da la vuelta
y sigue y sigue en mi esqueleto
un muerto
un muerto en mi esqueleto
instalado de por vida
un muerto me sobra y no soy yo
y llora y grita y ríe con su carcajada demoniaca
un muerto
un muerto sagrado
un muerto en el gemido del espanto
un muerto derramado en mi garganta y en mi sed
con su ceniza de elefante
en el vinagre
en el aliño de los años
un muerto arañando los cristales
entre tábanos
y hormigas
y gusanos hambrientos
defecando un muerto sus palabras
o en la suma de las voluntades o en ninguna
o en la roca de las rocas
trapicado el invencible
el muerto agujereado por los otros
inmutable en el zarpazo
en la estocada del olvido
me sobra
me sobra un muerto y no soy yo
porque patea y raspa
engulle con su dentadura cavernaria
hasta rozar por fin la sal del universo
LA DANZA DEL TORO
a Carlos Díaz Loyola
Difícilmente olvidarte porque la sangre no se olvida
no se olvida el volcán o el cuchillo de tu boca
o la barba desgarrada en el muro de los siglos
o el eructo de la tierra con su llanto de trinchera
y su color de mosca y su veneno anónimo
Difícilmente la orina del mar con sus alas marchitas
y el grito funerario del cielo y el ojo del relámpago
y la muerte de los muertos y la vida de los muertos
y el mantel del infinito a saltos
sobre los pechos del destino que devora, araña
rompe las cavidades del pubis y su recuerdo ardiente
de cada memoria fría, de cada aullido en llamas
terrible como la cópula de las entrañas
o el latido de un trueno enfermo
terrible en su plumaje de holocausto
en su piel de cataclismo
en su cintura trizada por la sed y el hambre
en los labios del otro, en los huesos del otro
en el gran animal que somos
mientras la panza gime y se retuerce de lombrices
y las arrugas crecen y los bigotes crecen
y crece también la muerte como una muchedumbre
la muerte diaria que nos acompaña, oscura, macabra
deforme en su legado de grietas, en su acento de oruga
en el perfil de las hogueras y de los hipos del universo
Difícilmente olvidarte en la cascada de los sueños
en el gran litoral del miedo o en la vendimia de mi alma
en el vuelo rasante de las letras y de las piedras humanas
en la anatomía del fuego y en las momias recientes
Difícilmente olvidarte cuando caen los bostezos
y la luna tiene un raro parecido al aire
que sofoca las arterias
y aparecen los ciegos y aparecen los ciegos
y aparecen los ciegos cantando con tu voz de bestia
con tus uñas ancladas, con tu eco de tren deshabitado
y con tu noche de alambre y de esqueleto sonámbulo
Porque difícilmente podremos olvidarte, difícilmente
aunque no traigas regalos, aunque te canses del viento
aunque se apaguen tus muelas, difícilmente en el rugido
de un viejo corazón o una camisa de fuerza, difícilmente
en el olor a pólvora de los sesos, en la saliva ausente
y en el verso degollado a la luz de los infiernos
SINFONÍA NEGRA
Eva colgaba sus muertos de la ventana
para que el aire lamiera los rostros
preñados de cicatrices
Ella miraba esos rostros y sonreía
mientras el viento empujaba sus senos
hacia la noche agusanada
Una orgía de aromas sacudía el silencio
donde ella se deseaba a sí misma
y entre suspiros y adioses
un grillo ciego desmalezaba
sus antiguos violines
Nadie se acercaba a Eva
cuando daba de mamar a sus muertos
la cólera y el frío
se disputaban su adolescencia
el orgasmo daba paso al horror
el deseo a la sangre
y pequeñas criaturas violentas
despegaban de su vientre
poblando los amaneceres
de luto y de pesadillas
Luego
cuando todo quedaba en calma
y las sombras por fin
regresaban a su origen
Eva guardaba sus muertos
besándolos en la boca
y dormía desnuda sobre ellos
hasta la próxima luna llena
ARTE POÉTICA
Una vaca pasta en nuestra memoria
la sangre escapa de las ubres
el paisaje es muerto de un disparo
La vaca insiste con su rutina
su cola espanta el aburrimiento
el paisaje resucita en cámara lenta
La vaca abandona el paisaje
continuamos escuchando los mugidos
nuestra memoria pasta ahora
en esa inmensa soledad
El paisaje deja nuestra memoria
las palabras cambian de nombre
nos quedamos llorando
sobre la página en blanco
La vaca pasta ahora en el vacío
las palabras están montadas sobre ella
el lenguaje se burla de nosotros
VUELO SUBTERRÁNEO
Soy el objeto que soy
y a veces también soy otro y estoy lejos
sentado en agua y tierra
y en el eco de las lenguas ardientes
Y duermo, sí, duermo la colosal aventura
de la palabra humana acuchillada y ebria
sangrante en el recuerdo de los muertos
que parecieran venir de adentro
y sollozaran al verme escribir sus nombres
Y ahora, cuando sale de mi boca
esa tonada de lluvia y sol mojado
me recuesto por todas partes y respiro cicatrices
y recojo las migajas que le sobran a mi alma
y tengo frío
y me despierto en medio de las rosas
sin entender quien vive o ama todavía
Por eso es que mi ombligo no tiene edad
y sigo esperando el día de los besos perdidos
aún cuando mis uñas no tienen ganas
y mi cabeza está más triste y oscura que nunca
aún cuando mis sueños son anónimos
y mis huesos ya no encuentran
el murmullo de los siglos
Y vuelvo a deletrear cenizas
y vuelvo a perseguir mi sombra
y a este árbol que agoniza entre mis dedos
lo enterraré conmigo
y volaremos en espiral
como los dientes de algún resorte
y moriremos juntos, sin ataúd
como las cuerdas de una guitarra olvidada
y moriremos por siempre y será un premio
un premio a nuestros pies y a nuestra médula
un premio a nuestra antología de vidrio
Y lloraremos gusanos y lloraremos ratas
y lloraremos hormigas sin fecha y gatos de luto
y lloraremos sonrisas en los ojos ajenos
y negros bosques
donde una flor se arrancará los cabellos
Porque este cielo aún no me conoce
aún no oye el acorde que llevo en los sesos
no me conoce, y soy el objeto que soy
y a veces también soy otro y estoy lejos
y me extiendo por muros y calles
y pueblo estrellas
y dejo la luna en la mesa, sin avisar
y me emborracho a la salud de nadie
y me despierto en medio de las cruces
con una vigilia de araña
y con un beso dedicado a cada muerto
y a cada muerto un abrazo y un latido de tumba
y a cada muerto un suspiro
un trozo de mi antiguo corazón
que se derrama como un río de gemidos
|
ONVOLTOOIDE PEDAGOGIEK
Het kind vraagt aan de vader
of de woorden ouder worden
De vader antwoordt zijn zoon
dat de woorden zo jong blijven
als op de eerste dag
Het kind loopt naar zijn grootvader
om hem het goede nieuws te brengen
En de oude opent meteen
de doos met de woorden
dat deze hem hun geheim vertellen
DE NIEUWSBRENGER
Hij nam de woorden mee uit wandelen
en de woorden beten de kinderen
en de kinderen vertelden het hun vaders
en de vaders laadden hun pistolen
en openden het vuur op de woorden
en de woorden zuchtten, huilden
likten traag hun blinde wonden
tot ze tenslotte voorover vielen
op de bebloede grond
En de dood kwam toen
met zijn beste pak aan
en stopte bij het huis van de dichter
om hem met wanhopige kreten te roepen
en de dichter opende de deur
zonder te vermoeden waarover het ging
en zag de dood aan zijn schaduw hangen
en in tranen
"Vergezel mij", zij hij
"want vandaag zijn we in de rouw"
"En wie is gestorven", vroeg de dichter
"Wel, jij", antwoordde de dood
en strekte zijn armen naar hem uit
om hem zijn deelneming te betuigen
LITTEKENS UIT DE OORLOG
Soms
als ik me bedrink
brengen de woorden me naar huis
in een oude houten driewieler
En ver van me mijn schoenen uit te trekken
en me in bed te leggen
zoals dat gebeurt in zulke gevallen
laten ze me in de tuin liggen
vol mieren
en met mijn gezicht vlak bij
het schijnsel van de verlichting
"Dat overkomt je voor het schrijven van slechte gedichten"
zeggen ze me
en ze gaan er zingend en lachend vandoor
met hun armen rond
mijn laatste glas bier
MET LEVENSGEVAAR
Op een morgen kwam ik uit mijn graf en riep
"Nu schrijf ik nooit nog een enkele letter"
en de woorden sprongen op van hun stoel
om te protesteren tegen wat zij onrechtvaardig vonden
Toen ze zagen dat ze geen antwoord kregen
vergaderden ze urenlang in het geheim
om tenslotte te besluiten mij de oorlog te verklaren
Als eerste stap namen ze mijn huis in
deden mijn kamer en mijn meubels op slot
maakten zich van mijn speeltjes meester
van mijn boeken, van mijn papieren
krasten op de muren dat ze mij van lafheid betichtten
en ondertekenden een lange lijst
om mij uit de vakbond te zetten
Toen ze zagen dat ze ook dan geen antwoord kregen
besloten ze een honger- en dorststaking te houden
en verwittigden mij dat ze
tot de uiterste implicaties zouden gaan
natuurlijk niet zonder mij eerst
enkele wollen dekens te vragen
om zich tegen de kou en de wind te beschermen
en de oude draaitafel van mijn vader
om hun uitverkoren melodietjes te beluisteren
Ondertussen amuseerde ik me uitermate
met de kwajongensstreken van de Roze Panter
en dronk bier en rookte aan één stuk door
achterovergeleund op de comfortabelste bank van de planeet
Maar nu en dan keek ik even naar
mijn geliefde reisgezellen
en hoorde ze zachtjes praten
ik hoorde ze wenen en lachen onder elkaar
herinneringen ophalen aan verre plaatsen, verre voorwerpen
herinneringen ophalen aan verre gezichten
een vrouw, een zoen, een blik
een glimlach die voor altijd doofde
Toen weende en lachte ik ook
en begon opnieuw te wenen
en wou met hen gaan samenwonen
door ze enkele uitvluchten aan te voeren
en een of andere versnapering
Grote vergissing
die rotjong scholden mij uit voor alles en nog wat
Enkele dagen later probeerde ik mijn geluk opnieuw
ik sprak ze over mijn leven
over mijn twijfels, mijn angsten
over mijn obsessie om mij op andere dingen toe te leggen
om er de brui aan te geven, tenslotte
Toen kwamen de oudste
de meest gebruikte, de meest geschreven woorden
degene die mijn zaak door dik en dun verdedigden
op mijn knieën zitten
en met luide stem, bijna onder tranen
begonnen ze naar alle kanten mijn gedichten te zeggen
En daar bleef ik in stilte naar dat geroezemoes zitten luisteren
dat geluid van bladeren dat nooit de aarde raakte
Daar bleef ik in stilte zitten en voor het eerst zag ik mij
in deze naakte verzen, in deze hongerige verzen
in de gepubliceerde, in de niet gepubliceerde, de onvolledige
degene die ik mij niet herinnerde of niet wou herinneren
Daar zag ik mij voor het eerst
toen zij mij in de ogen keken
en mij hun vleugels toonden om over de wereld te vliegen
AANTEKENINGEN VOOR EEN LEGENDE
Een vrouw staat stil op een brug
die nooit bestond
Haar huid die nooit werd gekust
drijft op het water van de tijd
als een herinnering zonder gezicht
Een brief die nooit werd gelezen
vecht om de oever te bereiken
zodat iemand hem vindt
Een man die nooit heeft gelezen
die niet kan lezen
die nooit heeft geleerd
vindt de kaart en het lichaam
onder die brug
De man weent van onmacht
terwijl de brief tussen zijn
vingers stukgaat
De rivier die vol tranen zit
ontfermt zich over die man
en onthult hem het geheim van die brief
En gek van liefde brengt de man
zijn nachten en waanvoorstellingen samen
om van die brug te springen
die nooit bestond
HET RECEPT
OF HET BEGIN
VAN DE POËZIE
Een druppel liefde
voor elke vijf verzen
Drie eetlepels beroep
voor elke dag van het jaar
Een kwart inspiratie
en evenveel waanzin
Een achtste lach
op smaak gebracht met ironie
Een halve kop herinneringen
en vier vol realiteit
Twee liter
instanttranen
Een dozijn emoties
Honderd gram fantasie
of redelijkheid naar keuze
Voeg bij dit alles uw ogen
uw handen en uw lippen
en roer het op een zacht vuur om
gedurende heel uw leven
IK HEB EEN DODE TE VEEL
Voor Pablo de Rokha
Ik heb een dode te veel
te veel
ik heb een dode te veel en ik ben het niet
die hij is
en hij komt uit de gist en uit de afgronden
ik heb een dode te veel
een dode die op mijn huid hamert
ik heb een dode te veel en ik ben het niet
want ik ben in leven en ik voorvoel hem
ik adem hem
en hij valt uit de mouw van een andere dode
en valt en doorkruist mijn hemd
en keert om
en volgt en volgt in mijn geraamte
een dode
een dode in mijn geraamte
ondergebracht voor het leven
een dode heb ik te veel en ik ben het niet
en hij huilt en roept en lacht met zijn duivels geschater
een dode
een geheiligde dode
een dode in het gejammer van de doodsangst
een dode gemorst in mijn keel en in mijn dorst
met zijn as van olifant
in de azijn
in de dressing van jaren
een dode die op de ruiten krast
tussen horzels
en mieren
en hongerige wormen
een dode die zijn woorden aan het uitscheiden is
of in de som der verlangens of in geen enkele
of in de rots uit de rotsen
de onoverwinnelijke heet van smaak
de door de anderen doorboorde dode
onverstoorbaar onder de klap
onder de dolksteek van de vergetelheid
te veel
ik heb een dode te veel en ik ben het niet
want hij stampvoet en krabt
schrokt met zijn gebit vol grotten
tot hij uiteindelijk langs het zout van het universum schuurt
DE DANS VAN DE STIER
Voor Carlos Díaz Loyola *
Moeilijk is het je te vergeten want je vergeet geen bloed
je vergeet geen vulkaan of het mes van je mond
of je baard kapot geschuurd langs de muur der eeuwen
of de oprisping van de aarde en haar loopgraafklacht
en haar vliegenkleur en haar naamloos gif
Moeilijk de urine van de zee met haar versleten vleugels
en de doodskreet van de hemel en het oog van de bliksem
en de dood van de doden en het leven van de doden
en het tafelkleed van het oneindige met sprongen
over de borsten van het lot dat verteert, bekrast,
breekt de holten van de pubis en zijn brandende herinnering
aan elke koude nagedachtenis, aan alle vlammende gehuil
verschrikkelijk gelijk de copulatie van de ingewanden
of de hartslag van een zieke donder
verschrikkelijk in zijn pluimage van holocaust
in zijn huid van cataclysme
in zijn lenden aan stukken gescheurd door dorst en honger
op de lippen van de ander, in de beenderen van de ander
in het grote dier dat wij zijn
terwijl de pens zucht en kronkelt van de pieren
en de rimpels aangroeien en de snorren aangroeien
en ook de dood aangroeit gelijk een menigte
de dagelijkse dood die ons begeleidt, donker, akelig
misvormd in zijn legaat van scheuren, in zijn tongval van rups
in het profiel van de brandstapels en de hikken van het universum
Moeilijk is het je te vergeten in de waterval van de dromen
in de grote kust van de angst of in de wijnoogst van mijn ziel
in de scheervlucht van de letters en van de menselijke stenen
in de anatomie van het vuur en de recente mummies
Moeilijk is het je te vergeten als de vermoeidheid toeslaat
en de maan een eigenaardige gelijkenis toont met lucht
die de slagaders verstikt
en de blinden verschijnen en de blinden verschijnen
en de blinden verschijnen al zingend met je beestenstem
met je geankerde nagels, met je echo van lege trein
en met je nacht van ijzerdraad en slaapwandelend skelet
Want moeilijk kunnen we je vergeten, moeilijk hoewel je
geen geschenken brengt, hoewel je moe wordt van de wind
hoewel je kiezen het opgeven, moeilijk in het gehuil
van een oud hart of een dwangbuis, moeilijk
in de kruitgeur van de hersenen, in het afwezige speeksel
en in de versregel die de keel werd afgesneden bij het licht van de inferno's
ZWARTE SYMFONIE
Eva hing haar doden uit het raam
dat de lucht de gezichten kon likken
die vol littekens zaten
Zij bewonderde die gezichten en glimlachte
terwijl de wind haar borsten vooruit duwde
tegen de wormstekige nacht
Een orgie van geuren schudde de stilte
waarin zij zichzelf begeerde
en onder zuchten en vaarwels
wiedde een blinde krekel
zijn oude violen
Niemand kwam bij Eva in de buurt
als ze haar doden de borst gaf
de cholera en de kou
betwistten elkaar haar puberteit
het orgasme maakte plaats voor ontzetting
de begeerte voor het bloed
en kleine gewelddadige schepsels
stegen uit haar buik op
en bevolkten de dageraden
met rouw en nachtmerries
Later
toen alles stil bleef
en de schaduwen eindelijk
naar hun oorsprong terugkeerden
bewaakte Eva haar doden
door ze op hun mond te kussen
en sliep naakt boven op hen
tot de volgende volle maan
POËTICA
Een koe weidt in ons geheugen
het bloed loopt uit haar uier
door een schot is het landschap dood
De koe volhardt in haar routine
haar staart verschrikt de verveling
met een slakkengang bloeit het landschap weer op
De koe verlaat het landschap
wij gaan voort met luisteren naar het loeien
ons geheugen weidt nu
in die onmetelijke eenzaamheid
Het landschap laat ons geheugen liggen
de woorden veranderen van naam
op de witte bladzijde
blijven wij zitten wenen
De koe weidt nu in de lege ruimte
de woorden zijn op haar aangebracht
ons houdt de taal voor de gek
ONDERGRONDSE VLUCHT
Ik ben het voorwerp dat ik ben
en soms ook ben ik een ander en ben ver weg
waar ik in water en aarde zit
en in de echo van brandende talen
En ik slaap, ja, slaap het reusachtige avontuur
van het menselijke woord gekwetst en dronken
bloedend in de herinnering van de doden
die van binnenuit schenen te komen
en snikten toen ze zagen dat ik hun namen schreef
En nu, nu deze melodie van regen en
vochtige zon mij uit de mond loopt
ga ik overal achterover leunen en adem littekens uit
en verzamel de kruimels die mijn hart te veel heeft
en ben koud
en word midden in de rozen wakker
zonder te begrijpen wie nog leeft of liefheeft
Daarom heeft mijn navel geen leeftijd
en blijf ik hopen op de dag van de verloren zoenen
ook als mijn nagels geen trek hebben
en mijn hoofd droeviger en somberder is dan ooit
ook als mijn dromen naamloos zijn
en mijn beenderen het gemurmel
van de eeuwen niet vinden
En ik begin weer stoffelijke overschotten te spellen
en begin weer mijn schim te achtervolgen
en deze boom die in mijn handen op sterven ligt
zal ik met mij begraven
en in spiraal zullen we vliegen
zoals de tanden van enige veer
en samen zullen we sterven, zonder kist
zoals de snaren van een vergeten gitaar
en we zullen voor altijd sterven en het zal een prijs zijn
een prijs voor onze voeten en voor ons merg
een prijs voor onze glazen bloemlezing
En wormen zullen we wenen en ratten zullen we wenen
en datumloze mieren zullen we wenen en rouwende katten
en glimlachjes in vreemde ogen zullen we wenen
en zwarte bossen
waar een bloem zich de haren zal uitrukken
Omdat deze hemel mij nog niet kent
het akkoord nog niet hoort dat ik in mijn hersens meevoer
mij niet kent, en ik ben het voorwerp dat ik ben
en soms ook ben ik een ander en ben ver weg
en ik strek me uit over muren en straten
en ik bevolk sterren
en laat de maan op tafel liggen, zonder verwittiging
en bedrink me op de gezondheid van niemand
en word in het midden van kruispunten wakker
met een nachtwake van spin
en een zoen opgedragen aan elke dode
en voor elke dode een omhelzing en een grafhartslag
en voor elke dode een zucht
een brok van mijn oude hart
dat gutst gelijk een stroom van gekreun
*
Carlos Díaz Loyola is als dichter beter bekend onder zijn pseudoniem Pablo de Rokha. Blijkbaar maakt Mario Meléndez een onderscheid, tenminste hij
draagt aan elk van de twee een gedicht op. Dat zulks de bedoeling van de auteur is, blijkt uit het feit dat in de bundel de gedichten onmiddellijk op elkaar volgen.
|
Terug naar Index
|